Category: รีวิวหนัง

สุดขีดความบ้าคลั่ง สุดขีดจินตนาการดิบที่ผสานเป็นเนื้อเดียวกับเนื้อเรื่องดิสโธเปียว่าด้วยเหล่ามนุษย์ที่หลงเหลือจากนิวเคลียร์ การจัดการการปกครองและจัดสรรเพื่อความอยู่รอดภายใต้ทรัพยากรที่ร่อยหรอมีพื้นที่สีเขียวเพียงหยิบมือกลางทะเลทรายร้อนแร้ง และเศษซากเหล็กๆ เครื่องยนต์ที่ถูกนำมาพัฒนาเป็นพาหนะและอาวุธในการปกครองและไล่ล่าแย่งชิงกันตลอดเวลาสองชั่วโมงในหนังที่เต็มไปด้วยความมันส์และโดดเด่นด้วยวิชวลสุดตระการตา ความวินาศสันตะโรที่คงความสดดิบอย่างหาได้ยากยิ่งในหนังเสกลใหญ่ในยุคปัจจุบันที่ทำท่าใหญ่โตแต่เนื้อในล้วนแล้วเจี๋ยมเจี้ยมทั้งสิ้น      จินตนาการหนังชุดนี้ของผู้กำกับสุดเก๋าอย่าง จอร์จ มิลเลอร์ เคยสั่นสะเทือนคอหนังแอคชั่นมาแล้วเมื่อสามสิบปีที่แล้วจนขึ้นหิ้งเป็นหนึ่งในคลาสสิคตลอดกาล แม้จะเว้นห่างช่วงมานานด้วยปัจจัยด้านต่างๆ แต่การกลับมาครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้เหล่าผู้รอคอยผิดหวัง เพราะ จอร์จ มิลเลอร์ ยังคงเปี่ยมไปด้วยจินตนาการที่ทรงพลัง เข้มข้นไปด้วยลูกบ้าที่เหนือความคาดหมาย ผลคือความน่าตื่นตาตื่นใจที่ไม่ธรรมดาและเตรียมขึ้นแท่นคลาสสิคตลอดกาลอีกเรื่องหนึ่งได้เลยเมื่อวัดจากฟีดแบ๊กของคนดูทั่วไปและนักวิจารณ์ที่ค่อนไปทางบวกอย่างล้นหลาม      นอกเหนือไปจากความตระการตาของวิชวล ประเด็นที่มิลเลอร์หยิบจับอาจไม่ได้เป็นประเด็นแปลกใหม่อะไรเมื่อพูดถูกโลกยุคที่ผ่านพ้นขีดสุดของความเจริญ นำไปสู่การล่มสลายของอารยธรรม กลับไปใช้ชีวิตอย่างสามัญอย่างแก่งแย่งในโลกที่ปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมไม่เอื้อแก่การมีชีวิตอีกต่อไป การมีชีวิตอยู่ต่อไปได้จึงเป็นการใช้สอยวัตถุเศษซากปรักหักพังผนวกกับร่องรอยอารยธรรมทางปัญญาเข้าประดิษฐ์และจัดสรรทรัพยากร ตั้งระบบการเมืองการปกครองแบบโลกใหม่ที่ความน่าสนใจของมันคือการกลับไปเสมือนเป็นมนุษย์ป่าเถื่อน แต่ไม่ใช่มนุษย์ป่าเถื่อนที่อ่อนเดียงสา จึงเป็นการผสมผสานกันระหว่างเศษซากของความเป็นโลกที่ร่อยหรอ…

The Voices (Marjane Satrapi / USA, Germany / 2014) เรื่องราวของ Jerry (Ryan Reynolds) ชายหนุ่มพนักงานบริษัทผลิตอ่างอาบน้ำที่หูแว่วมโนไปเองว่าหมาตัวโตกับแมวตัวแสบที่เลี้ยงไว้มันพูดคุยโต้ตอบกับเขาได้  และนี่ก็คือที่มาของชื่อเรื่อง The Voices  ซึ่งก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการประกวดประชันเสียงร้องเพลงแต่อย่างใด  ทุกครั้งที่กลับมาบ้านที่อาศัยอยู่ตัวคนเดียว  เสียงของหมาฝั่งธรรมะแมวฝั่งอธรรมที่เป็นตัวแทนฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้านถกเถียงโต้แย้งกันตลอดเวลาที่ Jerry มีเรื่องให้ต้องกังวลหรือขบคิดทั้งเรื่องเล็กน้อยอย่างเวลาเปลี่ยนช่องทีวีไปจนถึงเรื่องใหญ่ๆ อย่างการฆ่าคนตาย  ทำให้เกิดการเมืองภายในจิตของเขาซึ่งขณะเดียวกันเขาก็ต้องเป็นศาลสูงชี้ทางเดินตัวเอง จิตใจส่วนหนึ่ง Jerry ก็ยังฝังใจอยู่กับอดีตวัยเด็กที่เกิดเหตุการณ์ฝังใจจนทำให้เด็กชายกลายเป็นฆาตกรในหน้าข่าว  ในวัยผู้ใหญ่นอกจากที่ Jerry ต้องเลี้ยงดูหมาแมวแล้วยังต้องทำงานเลี้ยงตัวเอง…

Kingsman: The Secret Service (Matthew Vaughn / UK, USA / 2015) Matthew Vaughn เป็นผู้กำกับที่ถนัดเลือกพล็อตหยิบประเด็นและโครงสร้างหนังสไตล์เก่าๆ ที่บางทีแค่มองจากหน้าหนังแล้วมันทำท่าจะเห่ยจะเชยล้าหลังมาบิดให้เก๋าให้บันเทิงแถมยังมีสาระเข้ากับสังคมโลกปัจจุบันได้อยู่มือ  อีกทั้งยังดูดีและทันสมัยทั้งที่มันเกือบจะเชยบรรลัยโลกอยู่แล้วก็ตาม  อย่าง Kick Ass ที่บิดมุมมองซูเปอร์ฮีโร่เสียใหม่  กับ X-men: First Class ที่รีบูทใหม่แต่ยังครบครันทั้งความสนุกและเนื้อหาที่หนักแน่นและแตกต่างจากเวอร์ชั่นก่อนหน้า   ไม่เคยเห็น Colin Firth เล่นฉากแอคชั่นมาก่อน  พอเห็นครั้งแรกก็ถึงกับเซอร์ไพรส์ทีเดียว  ท่าทางและท่าทีสุขุมนุ่มลึกในชุดสูทเนี้ยบๆ…

The Last: Naruto the Movie (Tsuneo Kobayashi / Animation / Japan / 2014) เพิ่งเคยดู Naruto ในเวอร์ชั่น The Movie เป็นครั้งแรก หลักๆ ที่ทำให้หนังไม่พีคสุดๆ ไปเลย ทั้งที่เรื่องราวที่หยิบมาเล่ามันทำได้ ก็คือคอนฟลิกต์ที่มันเบาเกินไปหน่อยทั้งภาระกิจโลกและภารกิจรัก ที่มันมีเงื่อนไขแค่ไม่กี่อย่างให้ตัวละครฝ่าด่าน และบางด่านคนดูกลับรู้ก่อนและรู้มากกว่าตัวละครซะอีกว่าจะข้ามมันไปได้ยังไงมันก็เลยยิ่งดร็อปลง แต่ดีที่มันยังเรื่อยๆ คงเส้นคงวาไม่ได้หล่นตุ้บหัวฟาดพื้น เสียดายแอคชั่นเล็กๆ น้อยๆ ที่มันเก็บรายละเอียดไม่ดีอยู่บ้าง แล้วก็การกำกับการดีไซน์ฉากแอคชั่นที่มันเท่าๆ…

Fantastic Four – แฟนทาสติกโฟร์ 100 min | Action/Sci-fi | Directed by Josh Trank โปรเจคซุปเปอร์ฮีโร่รีเมคเรื่องล่าสุดจาก สี่พลังคนกายสิทธิ์ ในปี 2005 ซึ่งเคยโด่งดังมากในระดับนึง นับจากภาคแรกก็ผ่านมาร่วมสิบปีพอดี ทาง Fox จึงคิดริเริ่มที่จะสร้างใหม่ด้วยมุมมองที่ใหม่ขึ้น สดขึ้น และเพื่อโปรเจ็คที่จะนำมนุษย์กลายพันธุ์ X-Men มารวมกับ F4 โดยได้จอช แทรงค์ ผกก.ที่เคยจับหนังแอนตี้ฮีโร่แล้วบูมอย่าง…

Inside Out การก้าวผ่านจากเด็กสู่วัยรุ่นที่ทุกคนต้องพบเจอ นี่ถือเป็นการกลับมาในรอบ 2 ปีของค่ายพิกซ่าร์แอนิเมชั่นสตูดิโอ หลังจากเงียบหายไม่มีหนังฉายไปตั้งแต่เรื่องล่าสุดคือ Monsters University ซึ่งเรียกได้ว่าพักหลังๆ ไม่ได้มีผลงานที่มาสเตอร์พีช น่าจดจำซักเท่าไหร่ จนหลายๆ คนบ่นกันว่านี่อาจจะเป็นช่วงขาลงของค่ายนี้แล้วจริงๆ เพราะมีเพียงค่ายเดียวและเป็นค่ายแรกที่บุกเบิกตลาดแอนิเมชั่น 3D เจ้าแรกของโลกเลยก็ว่าได้แต่หลังๆ มาโดนค่ายน้องใหม่อย่าง ดรีมเวิร์คแอนิเมชั่น หรือแม้แต่ ดิสนีย์แอนิเมชั่นสตูดิโอ ก้าวนำไปหลายเรื่องแล้วก็ตามพิกซ่าร์กลับมาครั้งนี้ ถือเป็นครั้งแรกจากการทำการบ้านอย่างหนักกน่วงเพื่อปรุงรสแอนิเมชั่นชิ้นนี้ ให้ออกมาเพอร์เฟคที่สุด หรือเรียกได้ว่า นี่อาจเป็นผลงานกู้ชื่อครั้งสุดท้ายของค่ายนี้ ในการทำงานอย่างหนักหน่วง ผลงานที่ได้ Inside Out…

Pixels – พิกเซล  106 min | Action/Sci-fi | Directed by Chris Columbus โปรเจ็คสุดเนิร์ดจากผู้กำกับแฮร์รี่สองภาคแรกซึ่งหลายคนคงทราบดีว่ากระแสวิจารณ์และเสียงตอบรับไม่ค่อยสู้ดีเท่าใดนัก ผมเจอประโยคนึงที่ว่า แย่กว่า Jack & Jill ถึงกับช็อคและทำให้ไม่ได้คาดหวังอะไรกับหนังเรื่องนี้มากนัก ทั้งที่ตอนแรกออกจะสนใจมากๆ เพราะส่วนนึงตัวผมเองเป็นคนที่ทันเกมคลาสสิคเหล่านี้จึงทำให้อยากดูมาก หนังว่าด้วยเรื่องราวของ การแข่งขันเกมอาเขตหรือเกมตู้ชิงแชมป์โลกในปี 1982 ซึ่งในงานนี้มีการอัดเทปดังกล่าวเพื่อบรรจุใส่กระสวยของนาซ่าเพื่อส่งไปในอวกาศด้วย แต่ทว่าต่างดาวกับคิดว่า วิดีโอดังกล่าวเป็นสานท้ารบ (เพราะเกมของมนุษย์โลกเราส่วนใหญ่จะโจมตีและทำลายพวกเอเลี่ยน) จึงนำไปสู่ความเข้าใจผิดและก่อเป็นสงครามระหว่างต่างดาวและมวลมนุษยชาติขึ้น โดยมาในรูปแบบของ…

Penguins of Madagasgar (Eric Darnell, Simon J. Smith / Animation / USA / 2014) จริงๆ มันก็แป้กบ้างแหละแต่เราดูแล้วเพลินมากๆ จะสนุกได้ก็ต้องทิ้งตรรกะทุกสิ่งอย่างไปหมดก่อนเพราะดูเผินๆ มันก็ดูไร้สาระจริงๆ แต่กับเรามันเฮฮา น่ารัก กวนบาทาดีจัง…เนื้อธีมก็เข้ากับตัวละครดี แก๊งปลาหมึกยักษ์อัปลักษณ์แก้แค้นเพนกวินน่ารักที่มาแย่งตำแหน่งที่รักของมนุษย์ไป แล้วยังมีองค์กรที่ประกอบด้วยสัตว์ต่างๆ ที่มีหน้าที่ปกป้องผิงาตว์และเหล่าเพนกวินน่ารักบอบบางที่ไม่มีทางสู้  แล้วยังทรีตคนถ่ายสารคดีเพนกวินให้เป็นเหมือนสื่อกลางทำให้คนทั้งโลกเห็นเพนกวินรักเพนกวินซึ่งเป็นเหตุชนวนให้ปลาหมึกยักษ์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รักในสวนสัตว์แห่งหนึ่งกลายเป็นสัตว์ที่ไม่มีใครต้องการเพราะทุกคนหันไปชื่นชมความน่ารักของเพนกวินซะหมด นอกจากความสนุกที่โชคดีว่าเราเฮฮาบ้าบอกับมันได้ เราก็สนใจในพล็อตสัตว์ที่อยากได้ความรักจากคนมากๆ แล้วมันเกิดคำถามว่าทำไมปลาหมึก เพนกวินหรือสัตว์อื่นๆ พวกนี้ถึงต้องอยากให้มนุษย์รักและสนใจด้วย ทำให้เรานึกถึงเชื่อมโยงกับสังคมเชื้อชาติว่าคนจำพวกไหนที่เจ็บปวดกับการไม่ไม่ได้รับความสนใจจากคนอีกจำพวก แล้วถ้ามนุษย์ต้องถูกขังในกรงต้องอยู่ในสภาวะที่ต้องพยายามเป็นที่รักของสัตว์อื่นๆ บ้างล่ะจะเป็นยังไงจะมีวันนั้นมั้ยเราก็เลยชอบมันขึ้นมาอีกมากทีเดียว

 ไม่เพียงแต่หนังเรื่องนี้คือการนำเสนอชีวิตที่ไม่ธรรมดาของ Stephen Hawking ในแง่ของความเป็นพิเศษทั้งความอัจฉริยะภาพและอาการป่วยที่สาหัสของเขาเท่านั้น แต่เรื่องราวของคนเคียงข้างเขาเสมออย่าง Jane Hawking ภรรยาผู้ธรรมดาสามัญแต่มีหัวใจที่สุดแสนจะยิ่งใหญ่ก็เป็นการจับคู่ความสัมพันธ์ที่มีเรื่องราวเปี่ยมไปด้วยความน่าประทับใจ โดยที่มันมีพื้นฐานมาจากชีวิตจริงของทั้งสองคนอีกด้วย      เรื่องราวชีวิตของ Stephen Hawking ในก่อนวันที่เขาจะได้ก้าวมาเป็นยอดอัจฉริยะนักฟิสิกส์ทฤษฎีและนักจักรวาลวิทยา ศาสตราจารย์ประจำมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์  ผู้เป็นเจ้าของผลงานทรงอิทธิพลระดับโลกแห่งยุคอย่าง A Brief History of Time,The Universe in a Nutshell ในตอนที่เขายังเป็นนักศึกษาหนุ่มอนาคตไกลและถูกเล่นงานด้วยโรคเซลล์ประสาทสั่งการที่ส่งผลให้เขาค่อยๆ สูญเสียการควบคุมกล้ามเนื้อและเป็นอัมพาตนั่งรถเข็นไปชั่วชีวิตในที่สุด แต่กระนั้นสมองอันปราดเปรื่องเป็นเลิศของเขายังคงสามารถทำงานได้ดีเช่นเดิม และด้วยอุปกรณ์ช่วยการพูดการเขียนทำให้เขายังคงสามารถทำหน้าที่ศาสตราจารย์ และเขียนหนังสือเผยแพร่ทฤษฎีที่เขาค้นพบออกมาสั่นสะเทือนวงการฟิสิกส์และจักรวาลวิทยาได้อย่างน่าทึ่งเมื่อเราเปรียบเทียบกับรูปลักษณ์ภายนอกที่แสนจะร่อแร่อ่อนกำลังของเขา  …

The One Ticket ตัวพ่อ…เรียกพ่อ (ณภัทร ปัทมสิงห์ ณ อยุธยา / Thailand / 2014) น้องยูเคที่เล่นเป็นลูกสาวแดนน่ารักมากๆ สำหรับนักแสดงเด็กไทยแล้วน้องก็เล่นดราม่าเป็นธรรมชาติดีเลยล่ะ แล้วพล็อตมันก็น่ารักดีด้วยนะ..เอาแค่ที่ว่าไม่สปอยล์..พ่อลูสเซอร์วัยหนุ่มคนหนึ่งเลี้ยงลูกสาววัยอนุบาลตามลำพัง ลูกสาวฝากเงินซื้อตั๋วเกิร์ลกรุ๊ปญี่ปุ่นแต่พ่อดันพลาดใช้เงินไปทำอย่างอื่น จนต้องหาวิธีเอาตั๋วมาให้ได้ จนกระทั่งต้องรวมทีมเพื่อนๆ และคนรู้จักแต่งหญิงไปประกวดเต้น cover!!…แต่นอกจากความน่ารักแล้ว ความงี่เง่าดักดานของตัวละครระดับบรรลัย และความต่ำตมของมุกตลกในหนังหลายๆ อย่างมันโดดเด่นและน่าพูดถึงกว่าเยอะ ไม่ใช่ว่าไม่มีมุกเฮฮาน่ารักๆ ให้ชื่นใจอยู่เลยนะ แต่ก็ยังถือว่าเป็นหนังที่รวมมุกสัปดนไร้เหตุไร้ผลของความเป็นคนและสาระของการมีอยู่ไว้เยอะมากๆ เยอะเสียจนตีกลับกลายเป็นความเพลิดเพลินในการสำรวจความตื้นเขินของการเล่าผ่านเรื่องราวในหนัง คือเราไม่ได้มีปัญหากับการเล่นมุกจำพวกนี้ในหนัง แต่พอคนทำเทกระจาดเรี่ยราดเหมือนเด็กเห่อฮามอยที่เพิ่งหัดสบถคำหยาบโลน ด่าพ่อล่อแม่เหยียดเย้ยไปทั่วยังไงยังงั้น..มันก็เลยมั่วซั่วไปหมด คนทำก็กล้าเล่นกล้าตัดมุกส่วนเกินยาวๆ มาวางทั้งก้อนเหมือนหวังว่าคนดูจะต้องขำสักดอกแต่บางทีกลับขำไม่ออกเลยสักแอะ…