Pain and Glory – แด่ฝัน ชีวิต และความเจ็บปวด
— 4/10 —
ไม่อิน และเฉยๆ มาก ค่อนไปทางน่าเบื่อเลย
เล่าได้เข้าใจ…แต่เราไม่รู้สึกตาม
Pain and Glory หรือชื่อไทยว่า แด่ฝัน ชีวิต และความเจ็บปวด เป็นหนังที่น่าสนใจไม่ใช่น้อยกับการเข้าชิงรางวัลบนเวทีออสการ์ 2 สาขา กับนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมของ Antonio Banderas และหนังต่างประเทศยอดเยี่ยมจากสเปน และเข้าชิงบนเวทีลูกโลกทองคำจากสาขาเดียวกัน ถึงแม้จะไม่ได้รางวัลอะไรติดไม้ติดมือไป แต่มันก็มากพอที่จะลองไปดูความยอดเยี่ยมนี้สักหน่อย แถมยังว่ากันว่านี่คือหนังที่ดีที่สุดของผู้กำกับ Pedro Almodóvar เลยทีเดียว
หนังเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอดีตผู้กำกับหนังคนหนึ่ง ที่ห่างหายจากวงการมาสักพัก ด้วยปัญหาต่างๆ มากมาย และหนังก็ค่อยๆ บอกเล่าเรื่องราวในอดีตตัดกับปัจจุบันที่ตัวเขาต้องเผชิญ
มันคือหนังชีวิตของคนๆ นึงเนี่ยแหละ หนังไม่ได้ซับซ้อนหรือเข้าใจยากอะไรเลย มันเหมือนกับว่าตัวหนังค่อยๆ พาเราให้เข้าไปรู้จักผู้กำกับคนนี้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง เผชิญอะไรมาบ้าง ซึ่งสำหรับเรามันก็แค่นั้นเลยอะ เราไม่อิน ไม่รู้สึกถึงแรงผลักดัน แรงบันดาลใจ หรือแรงขับเคลื่อนอะไรของหนังเรื่องนี้เลย เรื่อยๆ มาก นี่เอาตรงๆ ถ้านอนไม่พอมีหลับเลยแหละ ตลอดทั้งเรื่องเราพยายามหาจุดที่น่าสนใจในหนัง แต่มันไม่มีอะไรที่จะดึงเราอยู่กับเรื่องได้จริงๆ ทุกอย่างกลายเป็นน่าเบื่อไปเสียหมดเลย
เอาเข้าจริงๆ ถึงแม้เรื่องราวแต่ละอย่างของตัวเอกมันมีทั้งสุข เศร้า เหงา ทรมาน เจ็บปวด แต่หนังไม่สามารถถ่ายทอดเรื่องราวเหล่านั้นออกมาให้เรารู้สึกแบบนั้นได้สักฉากเลยจริงๆ ไม่ใช่มันเล่าไม่ดีนะ มันก็เล่าดี เข้าใจง่ายแหละที่สลับไปสลับมา แต่นั่นแหละ มันรับรู้ มันเข้าใจ แต่มันไม่รู้สึกตามเท่านั้นเอง
มาถึงการแสดงที่ได้เข้าชิงจากสองเวทีใหญ่ของ Antonio Banderes เราก็ยังไม่ว้าว ไม่สัมผัส ไม่อินอยู่ดีนั่นแหละ ค่อนข้างจะเฉยๆ มาก ยิ่งถ้าเทียบกับคนอื่นที่ได้เข้าชิงสาขาเดียวกัน เรารู้สึกว่าเฮียแกด้อยที่สุดแล้วอะ
สรุปแล้ว Pain and Glory – แด่ฝัน ชีวิต และความเจ็บปวด เป็นหนังที่บอกเล่าทุกอย่างได้ครบแหละ แต่เราไม่อินอะไรกับมันเลย คือตั้งใจดูมากจริงๆ นะ แต่มันเนือยๆ เอื่อยๆ เต็มไปด้วยบทพูด แถมส่งอารมณ์มาให้เราไม่ได้ มันเลยกลายเป็นน่าเบื่อไปโดยปริยาย
ปล. หนังได้เรท ฉ. 20+ ในไทยนะ มีฉากการใช้สารเสพติดหลายฉาก มีฉากเปลือยแบบโจ่งแจ้งด้วย