กระผมขอลั่น สั้นๆ เลยว่า Ted 2 มันโดนใจจริงๆ!
ชอบจริงๆ ครับ ชอบมาก คือผมจะไม่บอกล่ะนะครับว่าหนังมันดีหรือไม่ (เพราะดีไม่ดีของแต่ละคน ไม่เคยเท่ากัน) แต่ผมบอกได้แค่ว่า หนังมันโดนใจผม ดูแล้วฮาได้เรื่อยๆ ตลกเพลิน มีโมเมนต์กินใจ และมีอะไรเจ๋งๆ เซอร์ไพรส์ผมอีกต่างหาก
ภาคนี้เปิดเรื่องมา เท็ดก็แต่งงานกับแทมี่-ลินน์ (Jessica Barth) แต่เมื่อพวกเขาต้องการจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เท็ดกลับโดนกฎหมายจำกัดสิทธิ์ (หาว่าหมีอย่างเขา ไม่ใช่ “บุคคล”)
พอเป็นแบบนี้ เท็ดกับจอห์น (Mark Wahlberg) จึงต้องหาทางแก้ต่างและเอาชนะคดีในศาลให้ได้
พล็อตหลักคือประมาณนี้นั่นแหละครับ ซึ่งตอนแรกน่ะผมก็คิดว่า พล็อตมันก็คงมีไว้แค่ให้มีเนื้อเรื่องเท่านั้นแหละ นอกนั้นก็คงกระหน่ำเน้นฮาเป็นหลักล่ะมั้ง
แต่ผลที่ได้ผมว่ากลมกล่อมเลยนะครับ พล็อตการสู้เพื่อสิทธิ์ของตัวเองของเท็ดถือว่าหนังสามารถเล่าได้พอเหมาะ น่าติดตาม แม้มันจะไม่ถึงกับซึ้งมากมาย แต่ก็แอบกินใจและให้ความรู้สึกดีๆ และ Feel Good พอสมควร
หนังยังมีพล็อตรองว่าด้วยจอห์นที่แยกทางกับแฟนเก่า แล้วก็ได้พบกับทนายสาวซาแมนต้า (Amanda Seyfried) ที่จัดว่าเป็นเด็กแนวพอๆ กับจอห์นและเท็ดเลยทีเดียว (แต่จะออกแนวเนิร์ดน่ะนะครับ ประมาณว่ารู้จักกัญชา แต่ดันเรียกโอบิวันว่ากัปตันเคิร์กอะไรประมาณนี้ 555) ซึ่งพล็อตนี้ก็ไม่เลวครับ กลมกลืนไปกับหนังได้แบบพอเหมาะ
แต่ที่ถูกใจผมคือสารพัดมุขนั่นแหละครับ แน่นอนว่ามันมีทั้งมุขคำแสลง คำหยาบ มุขลามกผสมปนเปกัน แต่ที่ผมชอบมากๆ คือสารพัดมุขจากหนังยุค 80 – 90 คอหนังอายุประมาณ 30 (เช่นผม) น่าจะเก็ทกันอุตลุดล่ะครับ ไม่ว่าจะมุขหนัง Rocky, หนังชุด Ernest (ที่ Jim Varney แสดงไว้ เคยเข้าไทยในชื่อว่า “บ๊องส์” มีหลายตอนมากๆ และสนุกมากๆ ครับ)
แต่ไอ้ที่ฮาแบบคาดไม่ถึงคิด “ช่างแอร์ในตำนาน” นี่แหละ 5555 (คนแปลไทยก็ช่างสรรหามุขจริงๆ ขอคารวะเลย) กับอีกอันคือมุขแซว Jurassic World อันนี้ฮายาวเหมือนกัน (มันบ้าจริงๆ นะ)
ครับ หนังเพลินมาก ขำเรื่อยๆ แม้ว่าโดยรวมแล้วภาคแรกอาจจะลงตัวกว่า (เพราะผมว่าภาคแรกมีสัดส่วนระหว่างหนังฮาและดราม่าค่อนข้างพอดีกว่าภาคนี้) แต่ก็ถือเป็นภาคต่อที่ไม่ผิดหวังครับ ไหนจะสารพัดดารารับเชิญอีก (ป๋า Liam แกก็… นะ… ทำไปได้) หรือดาราหลักก็เจ๋งครับ Wahlberg นี่ก็บ้าแล้วบ้าเล่า (ตอนแกโดนเท็ดจับได้เรื่องคลิปในคอมนี่ฮาแท้ๆ)
โดยส่วนตัวแล้ว ผมว่าหนังเรื่องนี้ถือเป็นเครื่องหย่อนใจชั้นดีสำหรับคอหนังเลยครับ ยกเว้นว่าท่านจะไม่ชอบภาคแรกเลยน่ะนะครับ ถ้าอย่างนั้นก็ข้ามเรื่องนี้ไปได้ ไม่มีปัญหา แต่หากว่าท่านชอบภาคแรกล่ะก็ ดูภาคต่อนี่เถอะครับ มันสนุกไม่แพ้กันนั่นแหละ
หนังยังมีส่วนที่ผมประทับใจอีกไม่น้อยครับ อย่างแรกคือปมเรื่อง “นิยามความเป็นคน” ที่เท็ดต้องต่อสู้และหาหลักฐานมายืนยัน ผมชอบที่ตัวละครหนึ่งพูดกับเท็ดแบบตรงๆ ว่า คุณค่าของคนนั้นมันวัดกันที่ความสามารถในการทำสิ่งดีๆ และทำประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์และสังคม แต่ทว่าที่ผ่านมาเท็ดเอาแต่พี้ยา พูดหยาบ ก่อเรื่องก่อราว แล้วแบบนั้นเท็ดยังแน่ใจหรือว่าตนเองมีคุณค่าพอที่จะได้รับสิทธิ์นั้น (นี่ก็มีมุขกัดจัสติน บีเบอร์ไปอีกดอก)
เป็นการตั้งคำถามที่ชี้ชวนให้สำรวจตัวเองดีเหมือนกันครับ
และอีกสิ่งที่ผมประทับใจมากๆ คือเพลงครับ เพลงที่ซาแมนต้าร้องข้างกองไฟ ชื่อเพลงว่า Mean Ol’ Moon ครับ เพลงนี้แต่งโดย Seth MacFarlane
… ใช่ครับ Seth MacFarlane ไอ้คุณพี่ที่กำกับ+เขียนบทหนังเรื่องนี้ และยังให้เสียงพากย์สุดกวนทีนของเท็ดนี่แหละ พี่แกประพันธ์เนื้อเพลงดีๆ นี้ขึ้นมา แล้วให้ Walter Murphy (คอมโพเซอร์ประจำหนังเรื่องนี้) ประพันธ์ดนตรีต่อ ผลที่ได้ก็คือเพลงหวานๆ ทำนองสวยๆ สไตล์ Jazz พริ้วๆ ที่ไพเราะสุดแสนเพลงนี้นี่เอง
เพลงเพราะมากครับ เวอร์ชั่น Norah Jones ร้องยิ่งเพราะ ลองหาฟังดูใน Youtube ก็ได้นะครับ เอาไปเปิดฟังตอนรถติดๆ ยามหัวค่ำ (ฟังไป มองโลกภายนอกไป) ไม่ก็ฟังตอนเดินช้าๆ ในสวน หรือตอนเดินกลับบ้าน หลังเลิกงานตอนเย็นๆ น่ะครับ ผมว่ามันจะบิ้วอารมณ์ละมุนมากมายให้กับท่านได้ไม่มากก็น้อย
หรือจะพกไปฟัง ตอนยืนตรงระเบียงตึกสูงๆ ยามค่ำ เมียงมองลงมาในเมือง มองไฟจากรถราตามท้องถนน แอบมองผู้คนมากมายที่เราไม่รู้จัก ดำเนินชีวิตไปใต้ดวงจันทร์ดวงเดียวกัน… ผมว่าเจ๋งในอารมณ์นะครับ
เอาล่ะครับ ขอสรุปอย่างจริงจังว่า “อย่าเชื่อผมนะครับ” 555 ผมเขียนด้วยความชอบแบบเต็มๆ น่ะ อันนี้ไม่ปฏิเสธเลย จะว่าอวยผมก็ยอมรับในข้อหาแบบไม่มีการแก้ต่างครับ มันคือ Feel ล้วนๆ โดยผมก็ยอมรับครับว่าหนังมันย่อมมีช่องโหว่ มีจุดบอดบ้าง แต่พอดีจุดเด่นมันโดนและเข้าตาผมเต็มๆ ผมเลยรู้สึกดังที่กล่าวไปนั่นแล
ถ้าใครตระหนักว่ามีความคิด ความรู้สึก หรืออะไรหลายๆ อย่างคล้ายผมล่ะก็ ดูได้เลยครับ ^_^
สองดาวครึ่งครับ
(7/10)