The Founder (John Lee Hancock / USA / 2016)
รวมๆ หนังดูสนุกได้เรื่อยๆ บางแง่บางมุมบางเรื่องราวมันก็แทงใจดี โดยเฉพาะกับคนทำงานหนังที่ยังตัวเล็กๆ อย่างเรา ที่มักจะมีความสุขในการสร้างฝันปั้นเรื่องเป็นตัว ระคนปนทุกข์ไปกับความทรมานเพราะขัดสนทางการเงิน เพราะที่มาที่ไปของ Mc Donald’s มันมาจากสองพี่น้องที่ฝันอยากจะเข้ามาในฮอลลีวู้ด เพื่อทำงานในอุตสาหกรรมหนัง มีความฝันอยากมีโรงหนังเป็นของตัวเอง จนกระทั่งมีได้ แต่แล้วเศรษฐกิจก็ย่ำแย่จนต้องขายของอย่างอื่นเลี้ยงตัวเอง การทำงานเพื่อทำมาหากินเริ่มกลายมาเป็นสิ่งที่พวกเขารัก ทุ่มเทและใส่ใจในรายละเอียด และความฝันในการทำหนังก็ถูกใส่ห่อปิดเก็บไว้ในลิ้นชักแห่งความทรงจำ กลายเป็นแค่ความฝันในช่วงเวลาหนึ่งที่เคยย่างผ่าน เป็นเครื่องประดับของความสำเร็จที่น่าชื่นชมยินดี มีตัวตนสัมผัสจับต้องได้
ตลอดการนั่งดู ก็เกิดคำถามขึ้นกับตัวเองมากมาย ว่าควรพักการทำงานที่ใจรัก ไปทำอย่างอื่นเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองแล้วขยับให้การทำหนังไปเป็นงานอดิเรก ที่เอาไว้หล่อเลี้ยงชีวิตจิตวิญญาณน่าจะดีกว่าหรือไม่ แต่พอมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่การทำหนังแล้ว แรงผลักดันที่จะบันดาลใจให้เดินไป มันก็ช่างน้อยนิดเสียเหลือเกิน ความจริงจังและทุ่มเทคือกุญแจสำคัญที่จะนำมาสู่ความสำเร็จ แต่กูก็จริงจังแล้วนะ แต่พอหนังบอกว่าตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ก็จะลองดูอีกสักตั้ง ก็พยายามคิดปลอบใจตัวเองว่าระหว่างทางของความสำเร็จ มันก็ต้องมีล้มลุกคลุกคลานกันเป็นธรรมดา ได้แผลเป็นมาเล็กบ้างใหญ่บ้างก็เป็นเรื่องปกติ ช่วงนี้ของชีวิตก็เลยกลายเป็นช่วงนั่งพิจารณาตัวเองอย่างจริงจัง เดี๋ยวๆๆ…หยุดก่อน นี่รีวิวหนังหรือมาบ่นปัญหาชีวิตตัวเองวะ แต่ตอนที่นั่งดูหนังมันพาให้คิดเรื่องต่างๆ นานาแบบนี้จริงๆ
ใครอยากได้พลังงานชีวิตในการดิ้นรนหาเลี้ยงชีพตัวเอง จากประวัตินักธุรกิจที่ตรากตรำจนได้ดี และทัศนคติในการทำธุรกิจที่จะทำให้เป็นมหาเศรษฐีได้ก็ไปดูโลด ออกจากโรงกลับบ้านไป อาจจะกลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยคนถัดไป..ก็เป็นได้…