ลองว่าผมอยากจะร่ายมันก็ต้องยาวกันหน่อยล่ะครับ ต้องย้อนนึง ในช่วงซักเดือนตุลาคมของปี 2542 อันเป็นปีที่ ITV เพิ่งเริ่มเอา Series มาฉายอย่างเป็นทางการน่ะนะครับ ช่วงแรกที่ฉายก็มีแต่ของอเมริกาเป็นส่วนมาก และผมก็ชอบมากๆ ด้วย จนมาถึงเดือน ต.ค. โดยประมาณนี่แหละที่ซีรี่ส์มันชักจะมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว นั่นคือการที่ ITV ประกาศว่าจะเอาซีรี่ส์ญี่ปุ่นมาฉาย
… บอกตรงๆ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่ เพราะโดยปกติแล้วผมชอบซีรี่ส์มะกันไงครับ (จนตอนนี้ก็ยังชอบอยู่) แล้วคิดดูดิ จู่ๆ ซีรี่ส์อเมริกาทีไ่ด้ฉายตั้ง 5 วันต่อสัปดาห์กลับโดนลดลงเหลือแค่ 3 เท่านั้น
แต่ถึงผมจะเซ็งยังไงก็เหอะ ก็อดหวังไม่ได้ว่าซีรี่ส์ญี่ปุ่นน่าจะเข้าท่าไม่มากก็น้อย เพราะความทรงจำสมัยก่อนมันยังฝังจำครับ พวกคู่หูคู่ฮา หรือ Series เก่าๆ สมัย รัชฟิล์มยังเรืองอำนาจอยู่ เมื่อก่อนช่อง 5 นี่เป็นจอมเลยครับ จำได้ วันเสาร-์อาทิตย์นี่มีเพียบทั้งโหดมันฮา ทั้งซีรี่ส์ ที่ผมจำได้ไม่เคยลืมก็คือซีรี่ส์เกี่ยวกับคุณพ่อที่มีลูกติดสามคน และแต่ละตอนมันก็อะไรสนุก มาให้ดูเสมอๆ ซึ่งถ้าจำไม่ผิดก็้รู้สึกว่ารัชฟิล์มนี่แหละที่จะเป็นโต้โผใหญ่ในการนำเอาของญี่ปุ่นเหล่านี้เข้ามา
แล้วพอเวลามาถึง ก็เอาวะ ลองดูซักหน่อย … แล้วผมก็ดูครับ พอดูเสร็จ … หัวผมก็คิดอยู่อย่างเดียว
โอ้ พระเจ้าตะเบงชะเวตี้ แมร่งยอดมากกกกกกกกกกก
จากนั้นเป็นต้นมา ผมก็นั่งดูแหลกครับ ติดขอบจอตลอด ตกเป็นทาสซีรี่ส์ญี่ปุ่นจนถอนตัวไม่ขึ้นตลอดมา
With Love นั้น เป็นเรื่องของหนุ่มสาวสองคนที่ได้รู้จักกันผ่านทาง E-Mail ครับ ฝ่ายชายคือ ทาคาชิ ฮาเซกาว่า (Yutaka Takenouchi) อดีตนักดนตรีเคยมีอดีตอันเจ็บปวดเกี่ยวกับความรัก ส่วนฝ่ายหญิงก็คืออามาเนะ มุราคามิ (Misato Tanaka) พนักงานธนาคารที่กำลังเบื่อหน่ายกับชีวิตที่อ้างว้าง ทั้งคู่ก็ได้รู้จักกัน เพราะทาคาชิส่ง E-Mail ไปผิดครับ ปลายทางดันไปถึงอามาเนะแทน และนับแต่นั้นความสัมพันธ์ของสองคนนี้ก็เริ่มครับ
เนื้อเรื่องง่ายดีครับ ความยาว 12 ตอน (ซึ่งก็เป็นความยาวมาตรฐานของซีรี่ส์ญี่ปุ่นทั่วไปน่ะแหละครับ) ่ฝีมือดาราเฉียบสุดๆ เนื้อหาแต่ละตอนแม้จะไม่ได้เปี่ยมสาระอะไรมากมาย แต่ถ่ายทอดออกมาได้ถึงอารมณ์สุดๆ นะครับ เอาแค่ตอนแรก ฉากแรกๆ ที่บรรยายถึงเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างอามาเนะกับคุณยายอารมณ์ร้ายที่เป็นลูกค้าขาประจำของเธอ แค่นี้ผมก็ติดหน้าจอไปแล้วอ้ะคับ มันถึง มันชัดเจนมากๆ ว่าอามาเนะเป็นคนแบบไหน นิสัยอ่อนโยนขนาดไหน และคุณยายนั่นก็สุดยอด แสดงได้น่ารักมาก ตอนร้ายก็ร้ายแบบคนแก่ (ไม่ได้ร้ายแบบน่าเกลียดแต่อย่างไร คือ ร้ายแบบที่คนชราควรจะเป็นน่ะครับ) แต่ตอนยิ้มนี่ก็ถึงแก่ความอึ้งน่ะครับ เป็นรอยยิ้มที่จริงใจโคตรๆ
แค่ฉากแรกนี่ผมก็ไปไหนไม่ได้แล้วครับ
ตัวซีรี่ส์อย่างที่บอกครับว่ามันสื่อถึงอารมณ์เหงาของตัวละคร และภาพที่เห็น บรรยากาศที่ปรากฏนั้นมันได้กลิ่นอายความเหงาแท้ๆ เลยล่ะครับ แทบตลอดทั้งเรื่องอารมณ์เหงานี่ปกคลุมอยู่ตลอด แต่พอฉากไหนสองคนนี้คุยกัน มันก็อุ่นขึ้นมาจริงๆ อ้ะคับ (จะหาว่าบ้าก็ได้ แต่ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ) รังสีรัศมีความอบอุ่นมันแผ่ซ่านทะลุจอมาได้ไงก็ไม่ทราบ
ผมเข้าใจครับ ยิ่งพล่ามดูเหมือนจะยิ่งเว่อร์จริงมั้ยครับ ก็สุดแท้แต่จะใคร่ครวญล่ะครับ แต่นี่มันพื้นที่ของผมน่ะนะครับ จะให้มานั่งอมพะนำอยู่ทำไม คิดไงผมไม่เคยปิดอยู่แล้ว ว่ากันแฟร์ๆ จริงใจกันไปเลย
ซีรี่ส์เรื่องนี้ไม่ได้เน้นตรงสาระมากมายหรอกครับ แต่ดูเหมือนจะจับไปที่อารมณ์มากกว่า (ประมาณ IL Mare นั่นแหละ) ซึ่งก็ทำได้ครับ ทำได้ดีด้วย ความน่าติดตามก็มีตลอดครับ ดนตรีนี่สุดบาทาไปเลย เพราะมากกกกกกกก ยิ่งเพลงที่ทาคาชิส่งผิดไปให้อามาเนะนั่นแหละตัวดีครับ จับใจอิ๊บอ๋ายให้ตายเถอะ
เรื่องฮานั้นไม่ค่อยมีครับ จะไปเน้นเรื่องโรแมนซ์ + ชีวิตมากกว่า และที่ผมชอบอีกอย่างคือ ตัวอิจฉาของเรื่อง (ขอใช้คำนี้นะครับ เพราะนึกคำอื่นไม่ออกจริงๆ) ก็ไม่ได้ร้ายงี่เง่าเต่าหับทับกระดาษเท่ากับละครไทย ไอ้มุกตะโกนกรี๊ดๆ 180 เดซิเบลไม่มีครับ และไอ้ที่เขาร้ายนี่ก็เป็นไปอย่างมีเหตุผลจนผมเรียกว่า “ตัวร้าย” ได้ไม่เต็มปากเลยครับหรือแม้แต่ตัวอิจฉาก็ยังกระดากอยู่ เอาเป็นว่าเป็น “ผู้ที่มีเจตนาในเชิงเห็นแก่ตัวเกินไป” แล้วกัน
สรุปว่า มันแจ๋วครับ ถ้าต่อไปภายภาคหน้าผมจะทำหนังก็จะทำออกมาลักษณะนี้แหละ เน้นที่อารมณ์ในขณะเดียวกันก็จะไม่ปล่อยให้เนื้อเรื่องลอยจนเกินไป เรียกว่าเอาให้สมดุลย์น่ะ กับเรื่องนี้มันก็เป็นเช่นนั้นครับ มีทุกอย่างครบทั้งความอบอุ่น ความรัก เรื่องของชีวิตคน แต่สาระอาจไม่มากมาย
สุดท้ายนี้ อยากขอขอบคุณใครก็ตามนะครับที่ตัดสินใจนำพาซีรี่ส์ญี่ปุ่นมาฉายยัง ITV อยากบอกว่าคุณคือผู้ที่นำพา “หนึ่งในความสุขแบบล้นเหลือ” มาสู่ชีวิตของผม และเป็นผู้เปิดประตูให้ผมรู้จักกับซีรี่ส์ญี่ปุ่นแบบเต็มตัว (อันนำมาสู่ความสุขมากมายจนถึงทุกวันนี้) ขอบคุณจริงๆ จากใจครับ
สองดาวครึ่งบวกๆ ครับ
(7.5/10)