A HUNDRED FLOWERS – ให้รักพาแม่กลับมา
— 5/10 —
หนังนิ่ง เงียบ จนเกือบหลับ
แต่ก็ทำให้เศร้าและคิดถึงพ่อแม่กับเรื่องราวในอนาคต
A Hundred Flowers – ให้รักพาแม่กลับมา บอกเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างลูกชายและแม่ที่อายุมากขึ้น แม่เป็นโรคความจำเสื่อมและค่อย ๆ สูญเสียความสามารถในการจดจำไป ส่วนลูกชายก็กำลังค่อย ๆ จดจำอะไรหลายอย่างระหว่างตัวเขาและแม่ได้มากขึ้น
ต้องบอกเลยว่าจังหวะหนังนิ่งมาก นิ่งแบบนิ่งสุด ๆ มันแทบจะไม่มีเสียงดนตรีประกอบเลยทั้งเรื่อง คือมีแค่บางฉากแบบน้อยมากจริง ๆ ส่วนมากจะเป็นเสียงเงียบ ๆ ให้เราซึมซับการแสดงของตัวละครเท่านั้น อีกทั้งการดำเนินเรื่องมันยังเนิบนาบ เอื่อยเฉื่อย ค่อยเป็นค่อยไป มันจะเป็นแบบนี้ทั้งเรื่องเลย จนทำให้ชวนง่วงเกือบหลับแน่ะ หนังยังมีประเด็นเรื่องความลับบางอย่างของแม่ที่ลูกพึ่งเคยจะรู้ แต่เอาเข้าจริง ๆ มันก็ไม่ได้ขยี้ให้เรามีอารมณ์ร่วมกับจุดนี้เท่าไหร่ และบางประเด็นที่ยังไม่เข้าใจว่าใส่เข้ามาทำไมก็มีอยู่เหมือนกัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ท่ามกลางความนิ่งเหล่านั้น มันก็ได้สร้างบางอย่างในจิตใจเรา ตัวหนังอาจไม่ได้ขยี้หรือบีบคั้นอารมณ์ให้เราเศร้าจนน้ำตาตก แต่พอมาคิดต่อจากหนังก็ทำให้เราเศร้าไม่ใช่เล่นเลย เพราะมันทำให้เรานึกว่าในอนาคต พ่อแม่เราจะเป็นแบบนี้มั้ย แล้วเรื่องที่อยากให้จำพวกเขาจะยังจำได้ไหม และที่เลวร้ายที่สุด เขายังจะจำเราได้ใช่มั้ย
สิ่งที่น่าชื่นชมที่สุดในเรื่องนี้คือนักแสดง โดยเฉพาะผู้รับบทแม่อย่าง มิเอโกะ ฮาราดะ ที่แสดงออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม การแสดงออกทางท่าทางและสีหน้าแววตา ทำให้เราเชื่ออย่างสนิทใจในทุกอย่างที่เธอพยายามสื่อออกมา
สรุป A Hundred Flower – ให้รักพาแม่กลับมา เป็นหนังที่ค่อนข้างสั้น และแทบจะไม่มีอะไรเลย ถึงตัวหนังจะไม่ได้ขยี้หรือดึงให้เรามีอารมณ์ร่วมกับมัน นิ่งจนน่าเบื่อจนเกือบหลับ แต่พอหนังจบมาคิดต่อกลับทำให้เราเศร้าโหวง ๆ และกังวลกับอนาคตของพ่อแม่เราไม่น้อยเหมือนกัน