Category: รีวิวหนัง

แม้ Robocop 3 จะเจ๊งลงไป แต่เรื่องราวของโรโบคอป ก็ไม่ได้จบลงแค่นั้นนะครับ ยังมีแตกออกมาเป็นตอนๆ อีก ย้อนไปปี 1988 โรโบคอปถูกสร้างออกมาเป็นการ์ตูน ซึ่งก็เคยเข้ามาเป็นวีดีโอในบ้านเราอยู่ม้วนสองม้วนมั้ง ซึ่งเท่าที่เคยดู ก็ไม่มีอะไรมากครับ เรื่อยๆ ต่อมาก็มีการเอา Robocop มาทำเป็นการ์ตูนซีรี่ส์ในปี 1994 ซึ่งก็ยังคงเรื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าจดจำอีกตามเคย จากนั้น Robocop ก็ถูกสร้างเป็นซี่รี่ส์ทางทีวีอีกครั้ง ในปี 1994 นี่เอง กับหนังชุดนี้ เรื่องราวยังคงเกี่ยวกับ โรโบคอป…

นี่คือโคตรซีรี่ส์ที่ดังสุดๆ อันหนึ่งเลยนะครับ บ้านเราก็เคยฮิตกันแบบสุดๆ ลองเอ่ยชื่อว่าแม็คไกเวอร์ ผมว่าคุณๆ ต้องคุ้นกันอย่างแน่นอนล่ะครับ เอาล่ะ ใครไม่รู้จักไอ้หมอนี่ผมก็จะแนะนำให้รู้จักนะครับ ส่วนใครรู้จักแล้วก็มารำลึกความหลังกัน เรื่องราวในซีรี่ส์ชุดนี้ แต่ละตอนก็เป็นแพทเทิร์นเลยนะครับ ตัวเอกก็คือ แองกัส แม็คไกเวอร์ (Richard Dean Anderson) หนุ่มอารมณ์ดีผู้มีพิษสงรอบตัว กับภารกิจมากมาย ในแต่ละตอนเขาก็ต้องเจอกับเรื่องหลายแบบครับ บางครั้งรัฐบาลก็มาจ้างให้เขาไปกู้ภัย บางครั้งเขาไปเยี่ยมเพื่อน แล้วเพื่อนขอให้ช่วย หรือไม่เอาแค่เขาเหยียบเข้าไปในร้านกาแฟ บางทีที่นั่นก็มีเรื่องแล้วล่ะครับ (ไปๆ มาๆ ผมมองว่าแกเป็นตัวซวยยังไงก็ไม่รู้สิ ไปไหนมีเรื่องอัปมงคลทุกที) แล้วพี่แกก็ต้องมาหาทางแก้สถานการณ์…

ก็เป็นเรื่องราวปีต่อมาของนายแม็คไกเวอร์ (Richard Dean Anderson) ผู้ซึ่งไปๆ มาๆ จะทำหน้าที่เป็นอาชีพรับจ้างแล้วล่ะครับ เพราะแกทำมันทุกอย่างทั้งช่วยคน กู้ระเบิด แย่งของคืนมา หลังๆ นี่ใครอยากได้อะไรก็ไปขอแกน่ะครับ (น่าเอาผ้าสามสีไปผูกเป็นบ้าเลย คนอะไรฟะ ) ซึ่งแต่ละตอนก็จะมีการผจญภัยและแอ๊คชั่นมาเสิร์ฟมากมาย และที่ขาดไม่ได้ก็คือลีลาการไขปริศนาและการเอาของรอบตัวไปทำเป็นระเบิด (อันหลังนี่ถนัดมากครับ เห็นบ่อยโคตร) คือแม้ว่าเราจะรู้ตั้งแต่ในมุ้งแล้วว่ายังไง๊ๆ พี่แม็คแกก็ไม่ตายอ้ะ (พี่แกนี่เป็นชาติพันธุ์แมงสาปพอๆ กับชอลิ้วเฮียงเลยนะเนี่ย) แต่มันก็สนุกครับ สนุกตรงการดูว่าพี่แกจะเอาของอะไรมาเอาตัวรอดจากสถานการณ์ต่างๆ แม้จะเหลือเชื่อแต่ดูก็เป็นไปได้นะครับ เว่อร์แบบพอดีๆ น่ะว่างั้นเถอะ และปีสองนี่ผมว่ามันส์กว่าปีแรกเยอะทีเดียวนะครับ เพราะจังหวะอะไรเริ่มลงล็อคแล้ว…

หากเอลเลน ริปลี่ย์ คือคู่ปรับตลอดกาลของเอเลี่ยนแล้วล่ะก็ นายเบิร์ต กัมเมอร์ (Michael Gross) นี่ก็ถือว่าเป็นคู่แค้นอมตะของเหล่าทูตนรกล้านปีล่ะครับ Tremors 5: Bloodlines  ก็เป็นภาคต่อลำดับที่ 5 ของหนังชุดนี้แล้วนะครับ ซึ่งจะว่าไปมันก็มาให้เราชมกันเรื่อยๆ นะครับ เพราะนอกจากหนัง 4 ภาคก่อนหน้าแล้ว ยังมีฉบับซีรี่ส์มาให้เราดูอีกต่างหาก แม้จะอายุสั้น ทำออกมาแค่ 1 ปีก็เถอะ แต่อย่างน้อยช่อง 3 ก็เคยเอามาฉายล่ะครับ (แม้จะฉายดึกมากมายก็เถอะ) สำหรับภาคนี้ เบิร์ตกลับมารบกับพวกตัวร้ายอีกหน…

การกลับมาหนที่ 7 ของฆาตกรผีแค้นฝังหุ่นนามว่าชัคกี้ครับ ก็บอกตรงๆ ครับว่ารอดูอยู่เหมือนกัน เพราะภาคที่แล้ว (Curse of Chucky) หนังสามารถฟื้นฟูศรัทธาให้ผมขึ้นมาได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็มีเผื่อในไว้ตามระเบียบครับ หนนี้เล่าเรื่อง 4 ปีต่อมาหลังเหตุการณ์ในภาค 6 โดยมี แอนดี้ (Alex Vincent) ตัวเอกจาก 3 ภาคแรกกลับมาอีกครั้ง ซึ่งตอนแรกผมก็นึกว่าบทเขาจะเยอะน่ะนะครับ แต่ไปๆ มาๆ มันไม่ใช่แบบนี้แฮะ หนังมาเน้นที่เรื่องของนิก้า (Fiona Dourif) ผู้รอดชีวิตจากภาคที่แล้วเป็นหลักครับ…

ว่าตามจริงคือรู้สึกเป็นห่วงหนังเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนออกฉายแล้วครับ ห่วงว่าจะไปได้ไกลแค่ไหนบน Box Office เพราะจุดที่หนังพยายามขายอย่าง CG Will Smith วัยหนุ่มนั้นมันไม่ใช่ของใหม่อะไรแล้ว และหนังประเภท “ตัวเองไล่ล่าตัวเอง” ก็เคยมีคนทำออกมาแล้ว (เช่น Looper – ซึ่งที่ทำได้ดีซะด้วย) ก็เลยออกแนวห่วงครับว่าหนังจะได้ทุนคืนไหม (เพราะลงทุนไปเกือบ $140 ล้าน) มาว่ากันที่ตัวหนังก่อนครับ เรืื่องราวว่าด้วย เฮนรี่ โบรแกน (Will Smith) มือสังหารระดับพระกาฬที่รับงานไหนก็สำเร็จงานนั้น แต่ทีนี้เขาดันไปรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้เข้าครับ เลยโดนคนตามเก็บ แต่พอดีพี่ท่านเป็นมือพระกาฬเลยไม่มีใครโค่นเขาได้ลง และในที่สุดตัวร้ายเลยส่งเอาร่างโคลนวัยหนุ่มของเฮนรี่มาออกโรงไล่ล่าเขา งานนี้เฮนรี่วัยดึกเลยต้องปะทะกับเฮนรี่วัยหนุ่ม ถ้าถามว่าหนังเป็นยังไง ก็ตอบได้ว่าหนังไม่ได้แย่อะไรครับ…

หนังจับเอาเรื่องราวของ เซี่ยงอวี่ (หรือ ฌ้อปาอ๋อง) กับ เล่าปัง (หรือ ฮั่นเกาจู่ในเวลาต่อมา) มาบอกเล่าโดยมีการดัดแปลงตีความใหม่ในบางจุด ซึ่งก็มาในแนวทางเดียวกับ สามก๊ก ขุนศึกเลือดมังกร (Three Kingdoms: Resurrection Of The Dragon) ผลงานก่อนหน้าของ Daniel Lee นั่นเอง เหตุการณ์ในเรื่องเกิดสมัยปลายราชวงศ์ฉินที่ปกครองโดยเน้นพระเดชมากจนกลายเป็นความโหดเหี้ยม จนในที่สุดก็มีผู้หมายจะต่อต้าน ซึ่งก็คือเซี่ยงอวี่ (เฝิงเส้าเฟิง) และเล่าปัง (หลี่หมิง) ที่สาบานเป็นพี่น้องและออกรบจนสามารถสยบราชวงศ์ฉินได้สำเร็จ แต่แล้วก็เกิดเหตุให้พี่น้องต้องหมางใจกัน…

Dreamgirls เป็นหนังเพลงที่ผมโปรดและเอามาเปิดบ่อยมากครับ โดยเฉลี่ยคงปีละ 2 หน ผมจะไม่บอกว่านี่คือสุดยอดหนังเพลงนะครับ แต่บอกได้วามันถูกใจผมในหลายๆ ส่วน ดาราดี ดนตรีเพราะ การเดินเรื่องน่าติดตาม เป็นส่วนผสมระหว่างหนังเพลง+หนังดราม่าที่ถูกจริตสำหรับผม ด้านเพลงนี่โดนจริงๆ ส่วนหนึ่งอาจเพราะผมชอบบทเพลงสไตล์ R&B และเป็นแฟนเพลงวง The Supremes กับ The Shirelles อยู่แล้วด้วย รสชาติของแต่ละเพลงเลยเข้าทาง ฟังเพลินทั้งเรื่อง ยิ่งเพลง And I Am Telling You I’m Not Going นั่นก็ถือเป็นฉากที่ทรงพลังมากมายฉากหนึ่งในบรรดาหนังเพลงก็ว่าได้ แง่ดราม่าผมก็ชอบครับ เดินเรื่องดี มีปมให้ตามตลอดและสอนให้เรามองเห็นความจริงของชีวิตคนที่มีทั้งด้านมืดและด้านสว่าง…

แจ็ค เคลลี่ย์ (Lorenzo Lamas) ยอดฝีมือจากหน่วยพิเศษที่ตามล่าวายร้ายตามสูตรของหนังแนวนี้น่ะครับ เรื่องนี้จริงๆ Lamas ดูมีเสน่ห์ในแบบของเขานะ คือมีความหล่อสมาร์ทสูงชะลูดและเปี่ยมอารมณ์ขัน เพียงแต่ตัวหนังมันไม่มีอะไรน่าสนใจนัก ไม่ว่าจะพล็อตหรือแอ็กชัน แต่หากดูแบบไม่คิดมากก็น่าจะเพลินๆ กับเสน่ห์สไตล์ Lamas ได้ ดาวเดียวครับ (4/10)

Steven Seagal กับหนังแนวแอ็กชันระทึกขวัญ (ซึ่งผมว่าหนังระยะหลังในช่วง 10 กว่าปีที่ผ่านมาของพี่แกก็มาแนวนี้ทั้งหมดครับ) โดยรับบทเป็น จอห์น อเล็กซานเดอร์ นักฆ่ารับจ้างระดับพระกาฬที่รับเฉพาะงานกำจัดทรชนคนโฉดเป็นหลัก และล่าสุดเขาก็ได้ไปพบเห็นเหตุการณ์ที่ นาเดีย (Adina Stetcu) สาวสวยที่โดนมาเฟียตัวร้าย (Vinnie Jones) กดขี่ข่มเหง เขาเลยเข้าขัดขวาง และนั่นทำให้เขากลายเป็นฝ่ายตรงข้ามกับมาเฟียทั้งแก๊งในทันที (แล้วก็มีการตีกันตามสูตร) ครับ ผมเฉยๆ กับหนังของพี่ซีเก้าเขาแล้วล่ะ รู้แหละว่าคงมาแบบนี้ รู้แล้วเช่นกันว่าคงไม่ได้ชอบอะไรมากมาย แต่ก็ดูด้วยอารมณ์เหมือนเจอเพื่อนเก่าน่ะครับ เพราะอย่างน้อยหนังของพี่แกก็ไม่ถึงกับเลวร้ายหนักมาก (คือสำหรับบางคนอาจเลวร้ายหนักมากน่ะนะครับ แต่สำหรับผมแล้วถือว่าพอรับได้…